dag 37 Portomarin Palas de Rei 24 km

Vanacht prima geslapen, diagonaal in mijn tweepersoonsbedje. Ik slaap hier wel licht maar werd pas 6.20 wakker, net voor de wekker. Eerst alle spullen weer in de rugzak gestopt en toen effe het ontbijt, 2 banaantjes en 4 bakkies yoghurt naar binnen gewerkt. Om 7.10 weer op pad gegaan, het was fris, maar dat zijn de nachten hier altijd. Het was kraakhelder en de zon kwam net op tussen de bomen. De morgenstond heeft goud in de mond. (Ja Martijn). Het was een tochtje van 24 km en volgens het boek een lichte etappe, maar dat weet je maar nooit. Het was weer een prachtige etappe, maar wel weer zo´n 300 meter stijgen en door dorpjes waar de tijd stil heeft gestaan en of het nu zondag is of niet, er wordt gewoon gewerkt. De route naar Santiago loopt ook vooral door deze dorpjes, daar hebben de ondernemende spanjaarden achter hun huis een barretje of rustplaats ingericht. Heel afwisselend landschap, dan weer grasland en koeien, dan weer bossen. Prachtig en die vogels die al zo vroeg wakker zijn en voor je zingen, wat een genot om hier te mogen lopen. Rond kwart voor tien was ik al halverweg de route en heb wel drie kwartier opgestoken. Het stokbroodje met kaas was nogal droog, ik had twee koffie con leche nodig om het ding weg te spoelen. Rond half elf weer rustig doorgelopen en weer genoten van de afwisseling. Het was rustig met dagjesmensen, die gaan een bus later van start, zeker zondagochtend. Rond 1 uur nog even 2 sinasappelsappies weggewerkt en rond half twee was ik in Palas de Rei. Het koste geen moeite een herberg te vinden, alhoewel ik had wel de laatste plaats in de particuliere herberg. Volgens het boek moest er een wasmachine en droger zijn (voor de gezinswas) Eerst effe een douche genomen, heerlijk warme douche, alleen die kleine bakkies daar kun je je kont niet in keren, maar het is niet anders. Ik droog mee meestal voor de douche af want met die lange armen zit je zo in de knoop in zo´n klein hokkie.
Daarna alle kleren in de was gestopt, daarna in de droger. Ik hoop de laatste keer tot Finisterre. Ik wordt langzamerhand wel een luie pelgrim, maar die maschines zijn niet voor niets uitgevonden. En ik zit liever in het zonnetje, ik heb tenslotte ´s middags vakantie.
Ik kwam weer mensen tegen die mij zich herinnerden van de blarentijd. Ze vroegen zich af hoe het met me ging. Nou gewoon goed vooral doorgaan.
Ze keken er van op dat ik nog steeds aan de loop was.
Ook kwam ik mijn oude vertrouwde Bella uit Australië tegen. Ze had problemen met haar voet, die werd naarmate ze meer liep steeds dikker.
Ik zeg: niet zeuren hoor met drie dagen ben je er....

Weer heel veel mensen gesproken en diepgaande gesprekken gevoerd over het hoe en waarom van de camino. Het is een levensles die ik een ieder kan aanbevelen. Iedereen spreekt met het hart en gevoel, dat is toch de beste manier om te communiceren.

Ik denk dat ik mijn plan weer wat bijstel. Ik wil als het kan ook nog door naar Muxia, dat is ook nog een keer 31 km. Als ik me goed voel doe ik dat er nog effe achteraan. Je moet tenslotte ook weer en beetje aftrainen.
Als ik een paar dagen n Finisterre aan het strand lig, krijg ik misschien dikke voeten omdat ik niet loop. Dat moet ik niet hebben.

Morgen een etappe van 29 km. Om zes uur ga ik aan de reed, het wordt weer warm, dan ben ik weer mooi op tijd binnen.

Luitjes blijf vooral reageren op de weblog. Overal waar wifi is kijk ik even naar de reacties.

Hasta Luego
René